Barski ljetopis, večeras u 21 h.- Galerija „Velimir A. Leković“

U okviru likovnog programa 38. „Barskog ljetopisa“, u galeriji „Velimir A. Leković“ biće otvorena samostalna izložba Ivana Đurišića, savremenog crnogorskog slikara, pod nazivom „Dekonstrukcija algoritma“.

Đurišić je rođen 1977. godine u Podgorici, a diplomirao je i magistrirao slikarstvo na Fakultetu likovnih umjetnosti na Cetinju, u klasama profesora Dragana Karadžića i Ratka Odalovića. Član je Udruženja likovnih umjetnika Crne Gore i već više od dvije decenije prisutan na savremenoj umjetničkoj sceni, s nizom zapaženih izložbi u zemlji i inostranstvu.

Izložba „Dekonstrukcija algoritma“ otvara vrata u vizuelni svijet u kojem se slika kao medij preispituje, rastavlja i ponovno sastavlja – kroz slojevite likovne i misaone procese. Umjetnik pristupa platnu kao prostoru unutrašnjeg dijaloga, u kojem se naslućeni sistemi i strukture razgrađuju u korist emocije, instinkta i simboličke izražajnosti. Djela iz ovog ciklusa prepoznaju se po snažnom koloritu, dinamičnoj gesti i višeslojnosti značenja, što ih čini savremenim refleksijama o ulozi slike u digitalnom dobu.

Đurišićev rad bio je predstavljan na brojnim kolektivnim i samostalnim izložbama: u Podgorici, Tivtu, Herceg Novom, Budvi, Beogradu, Rijeci… a dobitnik je i više priznanja, među kojima su nagrada za najboljeg studenta Univerziteta Crne Gore i nagrada publike na Podgoričkom likovnom salonu.

Barska publika biće u prilici da prvi put vidi radove iz ovog ciklusa u ambijentu galerije „Velimir A. Leković“, koja je već decenijama referentno mjesto za susret sa značajnim imenima likovne umjetnosti regiona.

Umjetnik ne slika ono što sanja, nego sanja slikajući.

Ivan Đurišić jedan je od rijetkih crnogorskih umjetnika mlađe generacije koji radi u maniru fantastičnog slikarstva sa nadrealističkim pristupom u preobražaju stvarnosti. Riječ je o likovnom poslaniku raskošne imaginacije koji kodirani sloj svog stvaralačkog senzibiliteta nalazi u tajnama opštecivilizacijskih vrijednosti, u vakumu jednog zaustavljenog vremena, u prostoru u kojemu se virtuelno pomjeraju granice stvarnog i izmaštanog.

U svom dugogodišnjem radu koji karakteriše neoromantičarska poetika pejzažnog slikarstva zasnovanog na harmoničnim odnosima realnih i apstraktnih formi, vođen svojim stvaralačkim nemirima, dvadesetih godina XXI vijeka, napravio je prekretnicu, koja je u njegovom slikarskom izrazu otvorila kompleksno polje velikih tajni razobručene i prekodirane prirode . Ona je za njega misterija, bezdan u kojem, po principima kvantne fizike, materija i energija imaju čarobnu moć uvezivanja. Na spojnici mitskih znamenja i prirodnih karakteristika zavičajnih pejzaža, uspio je da probudi arhaične praslike. Od djelića vidljivog i nevidljivog, realnog/nadrealnog, apstraktnog/irealnog oblikuje asocijativne forme kao znakovne i simboličke ideograme.

On uvodi posmatrača u dramatične prostore straha, nedoumica, nespokoja koje je teško dešifrovati vremenskim kodovima. Zapravo, na njegovim slikama prošlost sadašnjost i budućnost predstavljaju vremensku kapsulu u kojoj je sve moguće. Opustošena priroda sa okamenjenim formama: deformisanim životinjskim svijetom i ljudskim nakazama koje kao da su izronile iz paklenih prostora, okuplja jedan kataklizmiči svijet, kao opomenu sadašnjosti i budućnosti. Međutim, Ivanovo slikarstvo ima dublje značenje. Katastrofa ne pripada nekom drugom svijetu ona je dio našeg neposrednog okruženja (Svatovi). To su pejzažni krajolici, kamene međe (Opasna livada), kuće srasle sa brdima, more, nebo, urbane cjeline koje izranjaju iz pustih mjesečevih predjela, grobovi predaka obrasli u mahovinu, paprat, čudesni biljni izdanci, stalagmiti i stalaktiti koji pripadaju praskozorju ljudske civilizacije. Međutim, jedna forma dominira na njegovom slikama, kao mreža koja prožima i drži na okupu raznovrsne/mnogoznačne strukture figurativnih i apstraktnih formi. Riječ je o korijenima koji na ovim prostorima imaju duboko psihološko značenje i predstavljaju simbol porijekla, praizvor, izvorište, konačnost. Mijenjajući njihov obik i građu, metamorfozira ih u korijene-kosti. Javljaju se i u djelima poznatih nadrealista (Ernst, Dali) kroz njihovu negativnu konotaciju u slikama strahote i mraka, ali i kao vjesnici nekog novog praskozorja kao nada što živi u tamnim dubinama duše (Pikaso). Podzemno i nadzemno prouzrokovano djelovanjem prirodnih, društvenih i kosmičkih sila potresaj sliku svijeta (Svitanje). U sudaru civilizacija zemlja se otvorila i pustila na svjetlost dana jedan htonski svijet, dok na njoj istovremeno obitavaju metalne konstrukcije „sajber tehnologije.“

Apsurdna i mračna strana bivstvovanja, kalcifikati koji su promjenili izvorni izgled prirodnih oblika provociraju našu maštu koja, zavisno od psihofizičkog karaktera posmatrača, stvara personalno obojene asocijacije. Naime, strukture različitih oblika organskog i neorganskog porijekla sazdane su od materije koja podsjeća na eroziju krečnjaka srednjovjekovnih bogumilskih stećaka, i mnogo dalje u prošlost na skulpturi Dama iz Elče (Alkante, Španija 5/4 vijek p.n.e.), ali i na oblike u prostoru koji otvaraju pitanja kosmičkih misterija poput: Stounhendža, megaliata kod Karnaka u Bretanji, monumentalnih glava na Uskršnjim ostrvima. Ovo nas upućuje na nadahnutog umjetnika koji u vidljivim pojavama oživljava iskonske neviđene snage prirode, formirajući svoje znake kao preduslov jednog novog stvaranja. Polazeći od paradigme da „na spojnici mitskih znamenja i kibernetičkih simbola mjenjača, mogu se probuditi arhaične praslike“ (O.B .Merin Sijet u viziji umjetnosti). Ivan svoj tvorački sistem zasniva na gradnji/nadgradnji formi i figuracije česticama/“mikronima”/“kalcifikatima”.

Likovna interpretacija ovog svijeta tišine i enigmatskih višeslojnosti ukazuje na umjetnika izuzetnog slikarskog nerva. Perfekcionizam u izradi, koji se odnosi na tehnološko podslikavanje/naslikavanje (ulje na platnu, oblikuje teksture koje svakom detalju na slici daju mikrokosmičku sveukupnost (kvantne čestice). U radu na slici počinje od crteža i lazura – sloj po sloj iz kojih formira plastično-pikturalnu cjelinu. Bogatstvom nijansi stvara prelive svjetlosti i prožimanje prostora, dok jasan likovni jezik: sjaj i besjajnost, lazuri i hrapavost strukture, svjetlost i sutonska tama, tanani potezi, treperenje boja izazivaju jedinstven vizuelni doživljaj snage i moći prirode. Svjetlost ima izuzetnu ulogu u definisanju fenomenološkog, predmetnog i kognitivnog sloja slike. Ona obavija i prožima bojeni sloj hladnim i toplim tonovima iz registra modrozelnih, zelenih, plavih, žutih, smeđih, oker, sivih i naranžastih nijansi i prosijava kroz formu emanirajući melanholičnu atmosferu koja se javlja kao latentno stanje u postapokaliptičkim vizijama.

Slikarstvo Ivana Đurišića pred kojim osjećamo nelagodu, strah, beznađe, ali i tračak nade, pripada poetici genius loci sa univerzalnim podtekstom, kojom otvara problematiku koju je do svog krešenda doveo genijalni crnogorski i svjetski umjetnik Dado Đurić. Upravo u domenu fantastičnog slikarstva među crnogorskim umjetnicima, njegovim sljedbenicima, dostojno mjesto pripada Ivanu Đurišiću koji je samosvojnom likovnom interpretacijom uspio da u estetiku monstruoznog, infernalnog, mističnog, tajanstvenog, mračnog i nihilističkog svijeta, unese personalnu notu svjetlosti i vedrine, kazala je Ljiljana Zeković, istoričarka umjetnosti

O Autoru.....
IVAN ĐURIŠIĆ rođen je 8. oktobra 1977. godine u Podgorici.

Diplomirao je slikarstvo na Fakultetu likovnih umjetnosti na Cetinju 2004. godine, u klasi prof. Dragana Karadžića. Na istom fakultetu magistrirao je 2010. godine, u klasi prof. Ratka Odalovića. Član je Udruženja likovnih umjetnika Crne Gore. Živi i stvara u Podgorici.